‘Het woonbeleid moet op de schop’, stelt Joshua Camera. Volgens de 36-jarige vastgoedontwikkelaar leiden de strenge woonwetten tot alleen maar meer problemen. ‘De huidige regelgeving schrikt beleggers af, iets wat uiteindelijk ten koste van de huurder gaat.’
Aan de luwe kant van ’t IJ in Amsterdam staat het recentste geesteskindje van vastgoedontwikkelaar Joshua Camera, in de vorm van een luxe appartementencomplex. Het is een van zijn vele projecten in Amsterdam, Assen en het noorden van het land. Camera – oprichter van PEX Real Estate – wil graag bijdragen aan de duurzame ontwikkeling van deze steden.
Makkelijk gaat dat niet, vindt hij zelf: ‘Je ziet dat het ondernemersklimaat verslechtert, waardoor de realisatie van dit soort projecten steeds moeilijker wordt. Snel cashen zit er zeker niet in. Dat is ook niet mijn doel, ik wil graag lange termijnprojecten opzetten, waar de stad en de bewoners gelijktijdig van profiteren. Ik ben een idealist, maar wel een van de praktische soort en de huidige regelgeving zorgt voor vertraging of zelfs stagnering van deze plannen.’
Welke problemen voorzie je?
‘De vastgoedmarkt in grote steden komt steeds meer in het nauw,’ stelt Joshua Camera. ‘Gemeenten, provincies én Den Haag proberen de markt aan alle kanten te reguleren, zo zijn de huren bevroren en gaan de rentes omhoog. Of denk bijvoorbeeld aan het verbod op woningdelen. Verhuurders staan hierdoor met hun rug tegen de muur. Met deze rigide regelgeving wordt het steeds moeilijker voor de particuliere belegger om te beleggen in stenen.’
‘Dat levert een ontzettend groot probleem op, omdat beleggers hierdoor de stad verlaten’, weet Camera. ‘In eerste oogopslag lijken de huurders de gedoodverfde winnaar in dit verhaal, maar niets is minder waar: voor hen wordt het straks nog lastiger om een nieuwe woning te vinden. Zij zijn uiteindelijk juist de dupe. De overregulering creëert juist meer schaarste.’
Waar ligt de oplossing?
‘Die is niet eenduidig,’ legt Joshua Camera uit. ‘Ten eerste denk ik dat het belangrijk is om dezelfde regelgeving voor elke stad aan te houden. Nu verschillen de wetten enorm, vooral in Amsterdam ten opzichte van andere delen van het land. In Amsterdam heb je bijvoorbeeld veel te maken met erfpacht, waardoor investeerders uitwijken naar andere steden of zelfs de omliggende dorpen.’
‘Dat is bijvoorbeeld in Nijmegen heel anders. Het is dan ook niet gek dat beleggers door het verschil aan wetten door de bomen het bos niet meer zien. Een landelijk beleid kan daarin verschil maken. Daarnaast denk ik dat woningcorporaties de wooncrisis momenteel niets bijdragen. Door de inmenging van deze partij wordt het proces zelfs vertraagd. Het devies luidt: er moeten nu woningen komen, intussen is de woonproductie zelden zo laag geweest.’
Gloort er ook nog perspectief?
‘Natuurlijk,’ antwoordt Joshua Camera gedecideerd. ‘Ik denk dat projectontwikkelaars en beleggers vooral in gesprek moeten gaan met gemeenten. De handen ineenslaan. Vaak is er meer mogelijk dan in eerste instantie wordt gedacht. Er zijn veel gemeenten die meteen de deur dichtgooien, maar andere zijn juist welwillend. Officieel mogen gemeenten geen advies geven, maar wethouders zijn vaak bereid om mee te denken als je ze iets voorlegt. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om hetzelfde doel: de stad op het gebied van wonen een stukje verrijken. Het is fijn om op deze manier samen tot een oplossing te komen.’
